گروه فرهنگی «سراج24»: همانطور که در گزارش پیشین «سراج24» آمد، رئیس سازمان سینمایی در هنگام فیلمبرداری فیلم «لانتوری» به دیدار فیلمسازی رفت که در اثر گذشته اش با نام «عصبانی نیستم» به حمایت از حامیان فتنه پرداخته بود! همچنین در اظهار نظر همراهس بخش دیگری از سوی مسئولان فرهنگی دولت، جناب وزیر ارشاد هم فیلم «لانتوری» را نه تنها بدون مشکل دانسته بلکه در اظهارنظری شگفت انگیز، این فیلم تشنج زا را اثری قرآنی برشمرد! حال با کنار هم قرار دادن این گونه اظهارنظرهای کم نظیر مسئولان دولتی این فرضیه به حقیقت نزدیک می شود که شرط دوری و نزدیکی مسئولان به یک فیلمساز و فعال فرهنگی از طریق میزان ارادتی است که آن ها نسبت به این دولت داشته و یا به تعبیری میزان دورگزینی هایی است که یک فیلمساز در درون اثر خود و در گفته ها و رفتارش علیه اندیشه فکری و سیاسی دولت گذشته دارد!
رضا درمیشیان به شکلی گل درشت در فیلم «عصبانی نیستم» مساله ستاره دارشدن دانشجویان و عدم وجود امنیت در جامعه و معضلات بیکاری و هرزه رفتن جوانان و تورم و گرانی و فروش اعضای بدن جهت کسب درآمد و بسیاری از تنگناهای مردم را به گردن دولت گذشته و فضای رخ داده پس از انتخابات سال 84 دانسته و به شکلی واضح با آشوبگران فتنه سال 88 اظهار همدری کرده و آن ها را به عنوان قهرمان نشان می دهد! و حتی صدای سخنرانی رئیس جمهور گذشته را همراه با تصاویری از اعلامیه های نصب شده جهت فروش کلیه نشان می دهد! این فیلمساز همین رویه را با ظاهری تغییر یافته در فیلم اخیر خود با نام «لانتوری» نیز نمایان می سازد و در آن به شکلی شعارزده نسبت به اتفاقات سیاسی و اجتماعی برخورد کرده و باز به تمسخر دولت و طرفداران جناح فکری اصولگرا و افراد مخالف اصلاحات می پردازد، چنان که از قیمت گوجه فرنگی تا بیان تمسحرآمیز «دلواپسی» در فیلم و انواع گوشه کنایه ها به رقیب سیاسی نشان می دهد که فیلمساز بدون توجه به رعایت اصول اخلاقی و انجام عدالت در بیان نگاهی هنری تنها درصدد تخریب جناح مخالف نزد مردم می باشد و از این نظر به طور حتم مسئولان دولت هم بدشان نمی آید که فیلمسازی در فیلمی سیاسی، نگاه درونی شان را بر پرده سینماها نشان دهد. از این نظر فیلمساز توقیفی شرایط این را پیدا می کند که با حمایت مسئولان امر به راحتی فیلم های دیگری را با همین نگرش مخرب در جامعه ساخته و به راحتی با سالن های بسیار سینمایی به نمایش درآورد.
فیلم «لانتوری» معجونی است از اتفاقات بسیار که ظاهری خشونت زا داشته و تضعیف کننده روحیه جمعی جامعه می باشد و اگر چه به ظاهر افراد رده سنی زیر 16 سال از تماشای این فیلم ممنوع شده اند اما می دانیم که این درجه بندی ها در کشورمان هیچ زمانی رعایت نشده و بعدها در هنگام توزیع فیلم در شبکه نمایش خانگی هم غیرقابل حداقل کنترل ها است. از سویی فیلم «لانتوری» در عین ترویج و زیبایی بخشی به مقوله خشونت و جنایت در جامعه موجب ایجاد بسترهای خطرناک فکری نزد جوانان خواهد شد.
حال عریانی خشونت و انواع طعنه های سیاسی فیلم را کنار هم قرار دهید و ببینید که چگونه می شود لایه های دینی و قرآنی را طبق گفته وزیر فرهنگی دولت در چنین اثر گمگشته ای پیدا کرد؟! و آیا این اظهار نظیر وزیر ارشاد تنها خط دهی به فیلمسازان دیگر جهت همراهی با اندیشه ها و تفکرات سیاسی این دولت نخواهد بود؟ آیا تنها نشان دادن گذشت نهایی کاراکتر «مریم» از قصاص اسیدپاشی مجرمی چون «پاشا» می تواند نشانه دینی بودن فیلم باشد یا این که حمایت فوق دل در گروی مساله دیگری دارد؟ اگر بپذیریم که واقعا مسئولان دولتی شیفته این بخشش نهایی کاراکتر فیلم شدند، پس چرا چنین اظهارنظری درباره فیلم های دیگر و به طور مشخص «دهلیز» ساخته بهروز شعیبی نشد که به مساله بخشش به شکلی بدون شعار و جهت دهی می پرداخت؟
اصلا اگر مسئولان دولتی می خواهند صداقت و عدالت را در رعایت اظهارنظرهای خود اعمال کنند، درباره آثار فیلمسازان عیرهمسوی خود مانند ابراهیم حاتمی کیا و ابوالقاسم طالبی این نوع تعابیر را به کار نمی برند؟ اگر فیلم «لانتوری» طبق گفته وزیر ارشاد، اثری قرآنی است، مسعود ده نمکی هم این ادعا را دارد که اثری در راستای آیات قرآنی مبنی بر به وقوع پیوستن روز حساب ساخته است، پس چرا عنوانی دینی را از زبان وزیرش نشنیده است؟ چرا فیلم های فیلمسازان مستقل و منتقد در بدترین شرایط ساخته و به اکران درمی آید و هیچ نظر، نگاه و رفتار حمایتی از سوی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و رئیس سازمان سینمایی صورت نمی گیرد اما در خصوص فیلمسازان همسو رفتاری متناض شکل می گیرد؟ این گونه ابهامات در این دولت بسیار است و هزاران چراها که هنوز و همچنان بی پاسخ مانده اند!
